Bir rüya gibi oluştu, cem oldu tüm güzellikler.
Rab oluşturdu halveti, ruhaniyete erdi erenler.
Ondan mahrum kaldı, onun zatını incitenler.
Hak halklarını bir eyledi, anda gönül bilenler.
Rüya içre rüyada destur verdi, ey can yarenler.
Desturu hak indinde hâsıl oldu, parladı inciler.
Hakkın desturuna daldı ki, kulu sardı hayretler.
Saran hayret hali, devamla inşa oldu gelecekler.
Rabb karşılıksız verir, özlemlendirir indinden.
Onun indinden akan hasret, bırakır kendiliğinden.
Dâhil olursun yapraklarına, okursun heceden.
Her hece bir perdeyi kaldırır, akar taa derininden.
Zeytinyağı gibi şifalı olur, elinden akan şerbet.
Dokunur kalbe hissiyatı, kevser şarabıdır elbet.
Özün özünü unutandan asla oluşmaz heybet.
Kevserin şarabını içenler, payidar olur ilelebet.
Zatını incitenler davula döndü, kenara çekildi.
Hakkın uzanan elini bıraktı, kaldı kesrette, inledi.
İniltileri kabirden yükselen ses oldu, kul dinledi.
Kulun içi yandı, çaresizleşti, duaya devam eyledi.
Zatına ayna olanlar utandı, hem garipçe daldı.
Sıkıntıları unuttu, özünde derde dermanı aradı.
Aradığı derman derdinde saklıymış, işte anladı.
Anladı anlamasıyla, garibimin nuru aydınlandı.
Gönül bileyenler, hakka pencere oldular her an.
Üveys olup rahmana el açtılar, halka oldular han.
Veyselin hırkasını giydiler, kalpleri doldu iman.
Karanideki a’ma anneye anne dediler, an be an.
O anne nefesi rahmandan oğluna üflemişti.
Oğlunu Resulullah diyarına aşkla göndermişti.
Müsade etmedi rahman buluşmaya, çevirmişti.
Görmeye müsade yoktu, onu zatına seçmişti.
Ey Muhammed, sen de onları seyr eder misin?
Nazım nazım dizip, hakikatına meşk eder misin?
Hücreyi ismail hücresi edip, özüne bakar mısın?
Özün aynada parladı, kokusu serpildi, alır mısın?
Evet, aldım kokusunu, o derinden akan kevseri.
Rasule selam verdim, anladım onlardaki eseri.
Tabessüm eyledi, oldu selam ve rahmet yeri.
Sen her yerden yönel ona, yolunda ol kemik deri.