274- FERMAN EYLE BU GÖNÜLE
Sen gönderdin rahmet elini, şefkat dirildi.Bu bir fermana büründü yüzü, agâh edildi.Kara yolculuğu misali, tepe bayır seyredildi.Gün batarken, gün doğarken, ufuktan bakındı. Sen gönderdin namzet resmini, seyir ile.Bu sahrada oldu peydah, seyir etti keyif ile.Dağların teslimiyetini görünce hayret ile.İçim ürperiyor, hakkın celal tecellisi ile. Sen gönderdin şefkat elini, gönül mest oldu.Yolu giderken bana, oldun rahmet … Devamını oku… 274- FERMAN EYLE BU GÖNÜLE