İNSANDAN OKUNAN KUR'AN

Sen hangi balığın derisinde güzelleştin.Hangi derin sularda olgunlaşmayı bekledin.Hangi kumlardan çekirdeğini aldın.Hangi boyunda durmak için pırıldadın. Ey inci, gözüm sana bakar hasret çeker.Senden meded bekler, cihanı senle süsler.Senden akan nura dokunmak ister.Sana dokunup senle süslenmek ister. Ey inci, sen neden hep parıldarsın.Senin nurun nerden gelir de sanırsın.Nurun sahibi seni aydınlatmazsa…Bil ki karanlıkta kalırsın. Karanlıkta kimse … Devamını oku… 282- EY İNCİ MİSALİ PARILDAYAN RUH

Gönlün öz yarına bakar, sever sevinir özler.Hasretle bekler, kelamına hayretle bakar.Neden demeden teslimiyetle dalar.Her sözünü sevgiyle gönlüne nakşeder. Gönlü yanıktır, hem yananları seyreder.Kendisi yanmaz, ama yananları resmeder.Yanmaz çünkü yanık kokusunu hapseder.İşte gerçek yanış bu yanış, tüter, celbeder. Özlemden bahsetmez, o; özlemi yutmuş.Kavuşmaktan utanır, o; ayrılıktan tutuşmuş.Arkasına yaslanıp tutuşur, bunu da yutmuş.Yutkunurken gözyaşı döker, özü maya … Devamını oku… 281- HABER VERDİ GÖNLÜMDEN

Akınca kalbe hasret, didim olunca şuur.Akar artık suyun, haddince bulur surur.Sessizleşir, garipleşir, hesapsız olur onur.Ümmileşir, kitabı kendinde bulur. Bir de bakar ki, nefisten eser kalmamış.En yakını ona kibirli diye dem vurur olmuş.Oysaki kendisinden geçip tanımsız kalmış.Tanımsızlığı tarifte acizleşmiş. Ey güzeller güzeli olan ulu güzel.Nazarın etti beni lal, cevherin oldu rehber.Duruşun rengimi değiştirdi, eyledi esmer.Oysaki daha … Devamını oku… 280- HASRETLE ÖZ NURUMA BAKINIP DURURUM

Bir çay içerek sabahın selamını verdinGönlünde olan âlemin rengini kumsala verdin.Dünyama nefes verdin.Ruhumun gurbetini giderdin.Sadık bir dost aziz bir yar oldun.Kalbimin en sessiz yerinde bile muhafa eyledin.Bu mısralar ile gönlüme baktırdın.Seslenişinle tebessümümü güzelleştirdin.Dokunuşunla bakışımı seslendirdin.Azametinle azim olanı hatırlattın.Ferasetinle ince bakışımı sezdirdin.Öz nakşınla dirayetime heybet kattın.Kutlu bir doğum olarak elime gül verdin.Kokusunu kokunla süsledin.Yapraklarını koklayarak kokunu … Devamını oku… 279- EY ÖZDEN GELEN SESLENİŞ ABİDESİ

Ey inciden inciye incelen ince gönül.İlahi Nur gönülde kandil oldu, misli gül.Temaşaya olmadın maşa, direk oldun bülbül.Sevgide sevdaya oldun hane, kendini bil. Gönlümün neşesi, kimse bilmez bu sesi.Gönlümün sesi, ruhumun hissesi, asil gözdesi…Karşılıksız manası, kişiliksiz bilmecesi…Cevap buldum soruma, kalmadı eğlencesi. Tüm eğlence artık söndü, çünkü beklenti yok.İstek bitti, çünkü kavuşma zevkiyle oldum tok.Dergâhını dergâhım eyledim, … Devamını oku… 278- İNCİDEN İNCİYE İNCELEN İNCİ

Anlarım onun içinde sessizliğin hissedişini.İçindeki sözsüz haykırışını, hem dokunuşunu…Her haykırışla ürperir kalbim, anlar nurunu.Her dokunuşta hisseder buyunduruğunu. İçimde seyrettim hep seyrini hem bakışını.Biraz edeb, biraz hayâ, biraz geri adımını.Biraz tedirginliğini, adanayım mı demeni.Zaten adandığı sesle nefesletir hissini. Elini koy elime, gözünü koy gözüme.Elinden hissin kaysın hissime.Kelimeler gözden sözülsün özüne.Öylece sevgide yüzülsün biline. Bilirsin sen marufsun … Devamını oku… 277- SADECE SEVİLEN SEVİLİR İNDİ İLAHİDE

Naz doğal yaşamın, ama gözyaşıyla olunca…İçimi yaktı vechine hasretle temaşa olunca…İçime gömüldü hasretin umutla dolunca…Her bir umudun bir mektup, hasretle yazılınca… Bakıyor da yaş dolu dolu içime nakşedildi.O gözyaşları mürekkebi idi, onun için sözüldü.Kirpiklerde her teması azmimi artırdı.Ama ne çare ki, yerimde seyri bana kaldı. Seyrettim inceldim, hem içten özüldüm.Çünkü merhem olmaya derman bulmadım.Dermanını hak … Devamını oku… 276- NAZ EDERİM İLAHİ HASRETE

Nazarın keskin, fehmin yüce, kendin asilzade.Bakışın mert, fehmin net, kendin feyzade.Gülüşün zarif, bakışın naif, meleken yelde.Uçuşur kanatların, havanın kabzden ritminde. Şifaya, vefaya, sefaya elbet varsın.Ama nazaru fehmindeki muallâya layıksın.O muallaki iki cihanda ona hadimsin.Senin hadimliyin bana ayna oldu bilesin. Ey canı dilber, gönül rehber, parlayan yer.Esmerliyin nurdan arı, bana oldu rehber.Gözün bakışı kuş bakışı, oldu … Devamını oku… 275- EY ÖZÜME CEVHER OLAN

Sen gönderdin rahmet elini, şefkat dirildi.Bu bir fermana büründü yüzü, agâh edildi.Kara yolculuğu misali, tepe bayır seyredildi.Gün batarken, gün doğarken, ufuktan bakındı. Sen gönderdin namzet resmini, seyir ile.Bu sahrada oldu peydah, seyir etti keyif ile.Dağların teslimiyetini görünce hayret ile.İçim ürperiyor, hakkın celal tecellisi ile. Sen gönderdin şefkat elini, gönül mest oldu.Yolu giderken bana, oldun rahmet … Devamını oku… 274- FERMAN EYLE BU GÖNÜLE